⛱️ Filmy O Przemocy W Domu

Art. 6. 1. Zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie są realizowane przez organy administracji rządowej i jednostki samorządu terytorialnego na zasadach określonych w przepisach ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 i 2369 oraz z 2021 r. poz. 794 i 803) lub ustawy z dnia 26 Dziś porozmawiamy z Małgorzatą Lalicką na temat przemocy. Jak sobie z nią radzić, jak ją dostrzegać, jak reagować, jak prosić o pomoc. Pamiętaj, jeśli jesteś Liczba stron: 94 Nazwa Szkoły Wyższej: Uniwersytet w Białymstoku Rodzaj pracy: magisterska Rok oddania: 2005 Zawartość pracy: SPIS TREŚCI I. Część teoretyczna Rozdział 1. Dziecko – ofiara przemocy 1.1. Przemoc a agresja – zróżnicowanie pojęć 1.2. Pojęcie dziecka w świetle literatury 1.3. Pojęcie ofiary w świetle literatury 1.4. Przemoc w rodzinie – definicja problemu Najważniejszą postacią w mojej pracy jest dziecko - ono jest moim klientem. Chodzi mi o jego przyszłość i stan emocjonalny. W przypadku osoby dorosłej często mawiamy, że - skoro przemoc jest odebraniem mocy w decydowaniu o sobie czy o swoim bezpieczeństwie - to wychodzenie z przemocy musi nastąpić poprzez starania tej osoby o odzyskanie własnej mocy. HISTORIA PRZEMOCY. 15 lat od premiery jednego z najlepszych filmów Davida Cronenberga. Z pozoru Historia przemocy to opowieść o demonach przeszłości. Dawno zostawione za sobą czyny Toma/Joeya przypominają o sobie w najgorszy z możliwych sposobów. Cronenberg nie szczędzi nam widoku krwi, nawet w zbliżeniach – to jego swoiste odciski numer tel. 888 88 33 88 – infolinia jest czynna od poniedziałku do piątku w godzinach 8:00 – 20:00. Konsultantki pomogą każdej kobiecie powyżej 15 r.ż., zajmują się każdym rodzajem przemocy. Jeszcze raz poproszę Cię tylko o jedno – skorzystaj z którejś z powyższej opcji, jeśli problem przemocy w rodzinie Cię dotyczy. To Abyss, ciekawy serial opowiadający historię Cha Min i Go Se-yeon, którzy po śmierci młodych w różnych wypadkach wracają do życia w ciałach, które nie należą do nich. Gatunek: Fantastyczny. Dostępne rozdziały: 16 w pierwszym sezonie. Średni czas trwania rozdziału : Około 1 godziny. Obejrzyj na Netflix. Netflix. Wyjątkowy film w reżyserii Martina Scorsese. Henry Hill, chłopiec, którego marzenie od dzieciństwa ma być gangsterem; więc opuszcza szkołę w wieku 13 lat i zajmuje się sprawami mafii. W miarę upływu czasu zdobywa się zaufanie przełożonych i wstępuje, pogrążając się w świecie zbrodni, przemocy i narkotyków. 3- Christiane F jest skutkiem tych rodzajów przemocy. W rozdziale III pokazujemy, iż przemoc wobec dzieci ma niejednorodne oblicze. W literaturze jest ona rozmaicie klasyfikowana. Wyróżniana jest przemoc bierna iprze- moc czynna. W ogólności w odniesieniu do dzieci możemy mówić o przemocy fizycz-nej, psychicznej, seksualnej i zaniedbaniu. Znacie jakieś anime/mangę, gdzie występuje wątek przemocy w rodzinie, zaniedbywanie dzieci itp.? 2011-04-04 20:16:40; Jakie znacie nacie filmy o przemocy w szkole ? 2011-11-28 22:49:25; Znacie jakieś filmy o przemocy w rodzinie? 2011-01-19 19:36:32; Jakie znacie filmy o przemocy /prześladowaniu w szkole? 2015-06-30 12:17:21; Filmy o Nakaz natychmiastowego opuszczenia mieszkania przez sprawcę przemocy w rodzinie, czyli na czym polegają nowe procedury szybkiego reagowania wobec sprawców przemocy domowej? Od 30 listopada 2020 r. obowiązują nowe procedury mające na celu natychmiastową reakcję wobec sprawców przemocy domowej. W prowadzonych przeze mnie sprawach rodzinnych spotkałam się Film o przemocy domowej. Pamiętam ze kiedyś oglądałam taki film chyba na tvp z 10l temu może mniej może więcej troche o mlodziutkiej dziewczynie która zakochała się w chlopaku poklocila się z rodzicami i odseparowala się od nich wzięli ślub on się strasznie wtedy zmienił. Ona rodziła dzieci. On zaczął się nad nią znecac yGTsbX2. Związane jest z nimi konkretne niebezpieczeństwo - sprawiają wrażenie wiarygodnych, niosących wiedzę o tym, jak funkcjonują relacje międzyludzkie. W rzeczywistości jest to tylko wprowadzające w błąd złudzenie. Trudno jednoznacznie określić powszechność występowania zjawiska przemocy domowej. Oczywiście dysponujemy statystykami policyjnymi, które potrafią nam podać konkretne dane, ale dotyczą one przypadków zgłoszonych, wobec których rozpoczęto procedurę Niebieskiej Karty. O ilu ofiarach nie wiemy? Jak wiele osób doświadcza przemocy i nie szuka pomocy? To pozostaje tajemnicą. Wiemy jednak, że bywają to osoby, które z jakiegoś powodu same nie potrafią wyrwać się z kręgu przemocy. Potrzebują wsparcia, kogoś, kto wyciągnie pomocną dłoń. Powszechność i głębokie zakorzenienie niektórych mitów dotyczących przemocy domowej bardzo utrudnia dotarcie ze skuteczną pomocą do tych, którzy jej potrzebują. Tymczasem brak reakcji i podjęcia adekwatnych działań może zakończyć się tragicznie. W tym tekście postaram się skutecznie rozprawić z najpowszechniej występującymi mitami lub stereotypami i opisać faktyczne mechanizmy napędzające przemoc domową. Mit pierwszy: pewnie zasłużyła Ten potworny mit jest źródłem niewyobrażalnego cierpienia i ogromnych tragedii. Po pierwsze: jedynym winnym przemocy jest jej sprawca. Nie ma żadnych okoliczności, które mogłyby usprawiedliwić jego przemoc. Nie istnieją też sytuacje, w których w jakikolwiek sposób moglibyśmy na ofiarę przerzucić choćby część winy za wyrządzone zło. Powtórzę jeszcze raz: wina leży po stronie sprawcy. Zawsze. Przemoc zachodzi tam, gdzie silniejszy wykorzystuje swoją przewagę (nie mówię tu tylko o sile fizycznej, bo i przemoc fizyczna nie jest jedyną formą krzywdzenia, jakiego może doświadczać człowiek), aby w jakiś sposób skrzywdzić drugiego, wywołać u niego cierpienia lub zmusić do czegoś, czego ten zrobić nie chce. Jak zatem może nam przyjść do głowy, że istnieją okoliczności, w których moglibyśmy usprawiedliwiać wykorzystywanie przemocy lub że można na nią w jakikolwiek sposób "zasłużyć"? Być może od postawienia tych pytań powinniśmy rozpocząć obalanie pierwszego mitu. Trzeba nam bowiem postawić sprawę jasno, przemoc jest niedopuszczalna, nie jest ona sposobem na rozwiązywanie konfliktów czy drogą do budowania zasad funkcjonowania gospodarstwa domowego. Jedynym winnym przemocy jest jej sprawca Człowiekowi doświadczającemu przemocy trudno jest znaleźć siłę, aby komuś zaufać i opowiedzieć o tym, czego doświadcza. Jeśli mimo tego ofiara przemocy obdarzy kogoś zaufaniem i zdecyduje się otworzyć, a w odpowiedzi usłyszy: to pewnie twoja wina, nie jesteś dobrą żoną / pewnie jakoś zasłużyłaś / może zrobiłaś coś, co go zdenerwowało, to znów doświadcza kolejnej przemocy, również wyjątkowo bolesnej. Osoba krzywdzona odczuwa wówczas ból niezrozumienia, pogłębiającej się samotności, zagubienia związanego z tym, że już nie wie, co robić, nie wie, gdzie szukać pomocy. Dlatego takie zderzenie się z niezrozumieniem może skutkować tym, że zaprzestanie ona poszukiwania pomocy i wsparcia, a to może skończyć się nawet jej śmiercią. Mit drugi: skoro wciąż z nim jest, to na pewno nie jest tak źle Wydaje nam się, że sprawa jest prosta. Czyż nie jest tak, że w sytuacji, w której mąż stosuje wobec swojej żony przemoc (fizyczną, psychiczną, ekonomiczną, seksualną) ona po prostu mu na to nie pozwala i aby uniknąć takiego traktowania od razu szuka pomocy lub od niego odchodzi? Cóż, ta kwestia jest o wiele bardziej zawiła i coś, co wydaje się oczywiste, oczywistym zupełnie nie jest. Możemy sobie wyobrazić kobietę, której dzieciństwo było przepełnione przemocą. Jej ojciec krzywdził ją i jej bliskich, odkąd pamięta. Tak zwany zdrowy rozsądek podpowiedziałby nam, że kobieta z tak trudną przeszłością, gdy tylko osiągnie samodzielność i będzie mieć szansę na zbudowanie własnej rodziny, nigdy nie wejdzie w związek z mężczyzną stosującym przemoc. Niestety, taka wizja często nie ma odzwierciedlenia w rzeczywistości. Każdy z nas najbardziej komfortowo i bezpiecznie czuje się w środowisku i pośród okoliczności, które najlepiej zna. Opisana kobieta nie zaznała życia innego niż to, które przepełnione jest bólem, strachem i prawem siły. Dlatego bardzo możliwe, że wchodząc w relacje romantyczne i budując związki, będzie preferować partnerów stosujących przemoc. Nauczyła się już funkcjonować w świecie, w którym będzie bita i poniżana, zupełnie nie zna takiego, w którym byłaby szanowana, kochana i traktowana po partnersku. Strach przed nieznanym jest większy niż ten przed kolejną awanturą, wizytą policji czy dotkliwym pobiciem. Pomoc takiej osobie jest trudna. Wymaga przełamania schematu, który był wzmacniany przez lata, wskazania innej perspektywy, nauczenia się życia na nowo. To duże wyzwanie, ale wciąż możliwe do zrealizowania. Bezcenna w takich sytuacjach jest współpraca bliskich lub przyjaciół ofiary ze specjalistą (psychologiem, interwentem kryzysowym, pracownikiem socjalnym). Potrzebna jest też pamięć o tym, że rzeczywistość nie jest czarno-biała, a pewne zależności nie są tak oczywiste jak mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. Mit trzeci: przecież mu przysięgałaś, przecież macie dzieci, przecież trzeba się poświęcać Na ten mit składają się patologiczne ujęcia wierności oraz poświęcenia. Nikt z nas nie jest zobowiązany do tego, aby trwać u boku drugiego człowieka, gdy taka relacja jest niebezpieczna dla zdrowia lub życia jednej ze stron. Ofiara przemocy ma święte prawo do tego, aby szukać pomocy i sposobów na to, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie oraz innym (na przykład dzieciom). Bywa też tak, że partner wyładowuje całą swoją agresję na partnerce i nie bije dzieci. Zdarza się wówczas, że kobieta w imię wierności pozostaje przy mężu, umacniając się w swojej decyzji tym, że jako matka musi się poświęcić. Przecież mąż bije "tylko" ją, a nie dzieci, one są bezpieczne, a dzieci muszą mieć ojca, muszą mieć rodzinę, inaczej nie będą szczęśliwe. Tymczasem dzieci, dokładnie tak jak ich matka, w tej sytuacji także są ofiarami przemocy. Każdy, kto jest świadkiem przemocy, sam również jej doświadcza. W tym wypadku dzieci obserwujące przemoc fizyczną (ojciec bijący matkę) same stają się ofiarami przemocy psychicznej (takie wydarzenia są traumatyzujące). Osoba doświadczająca przemocy potrzebuje wsparcia, które pomoże jej w wyrwaniu się z błędnego koła zadawania bólu, w którym utknęła. Rolą osób, które są w jej otoczeniu jest dołożenie wszelkich starań, aby ten niszczący mechanizm przerwać, a nie wzmacniać jego działanie podsuwaniem wypaczonych obrazów wierności czy poświęcenia. Mit czwarty: ofiarami przemocy są tylko kobiety Statystyki policyjne wykazują, że kobiety stanowią zdecydowaną większość wśród ofiar przemocy domowej. Z tego też powodu, to im poświęciłam najwięcej miejsca w tym tekście (choć zagadnienia zawarte w poprzednich punktach można też odnieść do sytuacji, gdy krzywdzeni są mężczyźni). Chcę wyraźnie podkreślić, że zarówno sprawcami, jak i ofiarami przemocy mogą być różne osoby, tak kobiety jak i mężczyźni. Na początku tekstu zaznaczyłam, że nie potrafimy jednoznacznie określić o jak wielu historiach doświadczania przemocy nie wiemy. Moim zdaniem, w przypadku mężczyzn, którzy są ofiarami różnych form przemocy, margines niedoszacowania może być znaczący. Mężczyźni bywają krzywdzeni, tak przez kobiety, jak i przez innych przedstawicieli tej samej płci, a ich sytuację utrudniają stereotypy, które mocno wpływają na to jak postrzegamy tzw. prawdziwych mężczyzn. Dotyczą one siły, samodzielnego radzenia sobie z trudnościami i "bycia twardym" (za wszelką cenę). W świecie, w którym takie stereotypy, niestety, wciąż są żywe trudno przyznać się mężczyźnie do tego, że doświadcza jakiejś formy przemocy ze strony kobiety. Każdy, kto jest świadkiem przemocy, sam również jej doświadcza. Idąc dalej, nie ma ośrodków specjalizujących się w tym, aby nieść pomoc mężczyznom, którzy są ofiarami przemocy domowej (takie ośrodki tworzy się z myślą o krzywdzonych kobietach). A prawda jest przecież taka, że oni tak samo cierpią, tak samo tracą nadzieję na lepsze jutro i radość życia. Każda osoba doświadczająca przemocy, niezależnie od swojej płci (i jakichkolwiek innych czynników) zasługuje na szacunek, pomoc i wsparcie. Pamiętajmy o tym, bo dzięki temu nasze działania będą bardziej skuteczne. Nie kierujmy się mitami, tylko szukajmy wiedzy Mity oraz stereotypy dotyczące przemocy domowej są powszechne i często głęboko zakorzenione w naszych umysłach. W końcu słyszeliśmy je odkąd pamiętamy, powtarzało je tak wiele osób. Związane jest z nimi konkretne niebezpieczeństwo - sprawiają wrażenie wiarygodnych, niosących wiedzę o tym, jak funkcjonują relacje międzyludzkie. W rzeczywistości jest to tylko wprowadzające w błąd złudzenie. Stereotypy i mity to niczym niepoparte uproszczenia, które ułatwiają wyciąganie pochopnych wniosków i ocenianie, ale nie mogą być użyteczne w niesieniu wsparcia innym oraz w zrozumieniu ich sytuacji, ponieważ nie pomagają nam w odkryciu prawdy. Warto zdobywać wiedzę na temat mechanizmów działania przemocy domowej, bo nigdy nie wiadomo czy na drodze naszego życia nie stanie człowiek uwikłany w przemoc. Mając choćby niewielką wiedzę w tym zakresie już zwiększamy szansę na to, że temu, już skrzywdzonemu, człowiekowi nie dołożymy cierpienia, ale będziemy potrafili wesprzeć, wlać w serce trochę nadziei i towarzyszyć w znalezieniu specjalistycznej pomocy. Przeszukaj katalog Zestawienie najlepszych i najpopularniejszych filmów w których występuje przemoc seksualna. Zobacz zwiastuny, oceny, oraz dowiedz się kto reżyserował i jacy aktorzy występowali w tych filmach. Film 2010 1g. 48m. Horror, Kryminał Remake filmu z 1978 roku, pisarka Jennifer Hills (Sarah Butler) przybywa do małego miasteczka, aby w spokoju zacząć pisać nową książkę. Jej obecność szybko przyciąga uwagę kilku wyzbytych jakiejkolwiek moralności mieszkańców, którzy postanawiają dać jej "lekcję". Pewnej nocy włamują się do jej domu, żeby ją nastraszyć, jednak ich wizyta zamienia się w niekontrolowany akt przemocy, noc pełną poniżania oraz tortur fizycznych jak i psychicznych. Jennifer jednak udaje się przeżyć, oprawcy przestali szukać jej ciała i próbują wrócić do codziennego życia. Ona jednak postanowiła się zemścić i urządza im piekło jakie oni urządzili jej, tylko dużo dużo gorsze... Film 2013 1g. 46m. Horror, Kryminał Katie (Jemma Dallender) próbuje podbić świat modelingu. Kiedy przyjmuje propozycję zrobienia nowych zdjęć do swojego portfolio, sesja szybko zamienia się w niewyobrażalny koszmar pełen cierpienia, tortur i gwałtu. Dziewczynie cudem udaje się uciec. Posiniaczona i pobita, tak fizycznie jak i psychicznie, odnajduje w sobie ciemną stronę ludzkiej psychiki, by dokonać brutalnej zemsty. Film 2008 2g. 11m. od 15 lat Dramat, Wojenny II wojna światowa, kwiecień 1945 roku. Armia Czerwona wkracza do upadającego Berlina. Historia kobiet, które, zdane na łaskę radzieckich żołnierzy, musiały wybierać między przeżyciem a szacunkiem do samych siebie. Film 2010/I 1g. 44m. Thriller, Kryminał Rodzina Cameronów mieszka w dużym, eleganckim domu na przedmieściach. Will (Clive Owen) i Lynn (Catherne Keener) wychowują trójkę udanych dzieci w miłości i wzajemnym zrozumieniu. Są przekonani, że zapewniają im całkowite bezpieczeństwo i że ich szczęśliwej rodzinie nie może stać się żadna krzywda. 14-letnia Annie (Liana Liberato) poznaje w Internecie 16-letniego Charliego. Chłopak jest miły, bystry, przystojny, zabawny - i w ogóle słodki. Ziszczenie marzeń nastolatki o idealnym partnerze. Annie coraz bardziej angażuje się w wirtualną znajomość. Rodzice nie maja nic przeciwko, w końcu takie zauroczenie jest typowe dla dziewcząt w tym wieku. A potem Annie spotyka się z Charliem - i okazuje się, że rzeczywistość jest szokująco inna od wyobrażanej. To spotkanie pociąga za sobą dramatyczne wydarzenia i zmienia życie całej rodziny na zawsze... Film 2011 1g. 50m. Thriller David Sumer (James Marsden) jest scenarzystą w LA, wraz z żoną postanawia przeprowadzić się na południe USA. Niestety między małżonkami często dochodzi do spięć. Dodatkowo narasta konflikt z lokalnymi mieszkańcami, co staje się dla nich śmiertelnym zagrożeniem. Film 2006 2g. 10m. od 16 lat Dramat, Obyczajowy Mieszkający na przedmieściach rodzice wychowują swoje pociechy na przyszłych absolwentów Harvardu i robią wszystko aby ochronić je przed złymi wpływami. Sami jednak, znudzeni utrzymywaniem ciągłej pozy, szukają ucieczki w ukradkowych pozamałżeńskich romansach i pornografii w Internecie. Film 2021 2g. 32m. od 16 lat Dramat, Historyczny Trzymającą w napięciu opowieść o zdradzie i zemście, rozgrywającą się w brutalnej scenerii czternastowiecznej Francji. Ta oparta na autentycznych wydarzeniach historyczna epopeja obala przekonania na temat ostatniego pojedynku sądowego pomiędzy Jeanem de Carrouges i Jacquesem Le Gris – dwoma przyjaciółmi, którzy stali się zaciekłymi rywalami. Film 2020 1g. 53m. od 16 lat Dramat, Kryminał Mroczne i brutalne wydarzenia z przeszłości życia Cassie (Carey Mulligan) sprawiają, że kobieta postanawia zemścić się na sprawcach tragedii. Film 1971 1g. 58m. Dramat, Thriller David (Dustin Hoffman) wraca w rodzinne strony wraz ze swoją żoną. Pewnego dnia na kobietę napada jeden z mieszkańców i ją gwałci. Czy skromny naukowiec poradzi sobie z tą sytuacją? ← 1 2 3 4 5 … 9 → Słowa kluczowe bicie (9) bielizna (12) broń (11) brutalność (17) choroba psychiczna (15) gwałt (39) homoseksualizm (22) kobieca nagość (34) kontrowersja (10) krew (23) kłamstwo (10) masturbacja (9) miłość (10) molestowanie seksualne (12) morderca (9) morderstwo (28) męska nagość (14) na podstawie powieści (13) naga pierś (21) nagość (24) nastolatek (14) ofiara gwałtu (12) okrucieństwo (15) oparty na faktach (9) parafilia (11) policja (18) postrzelenie (10) prostytutka (9) przemoc (33) przyjaźń (12) płacz (13) relacja mąż-żona (21) relacja mężczyzna-kobieta (12) sadyzm (16) samobójstwo (10) seks (34) seks oralny (9) strach (13) sutek (10) szpital (9) topless (12) torturowanie (15) ucieczka (14) upokorzenie (15) walka (11) zemsta (20) zwłoki (11) śledztwo (12) śmierć (17) Przeszukaj katalog Sortuj Przemoc wobec kobiet – temat trudny, przerażający a jednocześnie tak bardzo obecny w naszym społeczeństwie – nie jest łatwy do ukazania. Zajął się nim film “Moimi oczami“. Choć żyjemy w XXI wieku, przemoc z jaką spotykają się kobiety nadal każdego dnia odbiera życie wielu z nim. Nie chodzi tylko o powodowanie śmierci. Czasami nie trzeba kogoś zabić, żeby pozbawić go życia, radości, siły, motywacji i godności uboczne, efekty i tło przemocy wobec kobiet w bardzo poruszający sposób ujęła Icíar Bollaín, reżyser filmu “Moimi oczami“, którego premiera odbyła się w 2003 Bollaín stanowi często dokładne odzwierciedlenie rzeczywistości. Jest naturalne, a postacie przypominają ludzi wyjętych z szarej codzienności. Są jak osoby, które nas otaczają. Naturalne jest wszystko – język, gesty, sytuacje, wystrój… Każdy element jej filmów jest przepełniony wręcz przytłaczającym reżyser wiele razy podkreśla konieczność obecności kobiet za kamerami. Przyznała też, że dla niej kino stanowi drogę ku zmianie. Jest drzwiami, które otwiera by znaleźć wyjście i poprawić sytuację w społeczeństwie. Wszystko bowiem można ulepszyć, ale potrzeby jest pierwszy krok – uświadomienie sobie przedstawiona w filmie “Moimi oczami”“Moimi oczami” opowiada historię Pilar, kobiety, która razem ze swoim synem ucieka do domu swojej siostry. Ma już dość sytuacji, jaką musi przeżywać u boku swojego męża, Antonio, który znęca się nad nią fizycznie i dostaje pracę jako kasjerka w kościele, w którym mieści się obraz zatytułowany “Pogrzeb hrabiego Orgaza”. Tam udaje jej się nawiązać więzi ze współpracowniczkami. Zaczyna też interesować się sztuką. W tym samym czasie Antonio uczestniczy w sesjach terapeutycznych mających na celu lepsze radzenie sobie ze złością. W ten sposób próbuje odzyskać swoją ciekawym elementem filmu jest sposób, w jaki odnosi się on do problemu. Każda postać traktowana jest z wielką naturalnością. Przedstawia się nam rozmaite punkty widzenia. Bardzo łatwo jest osądzić ofiarę przemocy, gdy nie zna się całego kontekstu i wszystkich okoliczności. Tak łatwo jest powiedzieć: “Zostaw go i odejdź, bo to nie ma sensu”…Wszystko jednak zaczyna się komplikować, gdy zauważamy, że nadużycia i maltretowanie wtłaczają ofiarę w stan zawieszenia, zamieszania, utraty tożsamości, godności i poczucia własnej wartości.“Moimi oczami” skłania nas do refleksji nad przemocą wobec kobiet. Ukazuje to zjawisko w kontekście społecznym i sprawia, że zastanawiamy się nad tym, jaka jest pozycja ofiary, ale też oprawcy. Icíar Bollaín prezentuje nam ten dramat aby skłonić do rachunku sumienia. Ma to być krok ku temu, co lepsze. Krok ku zmianie w a płećPrzemoc na tle płci niekoniecznie musi przybierać formę fizyczną i być związana jedynie z tym, co dzieje się w zaciszu domowym. Okazuje się, że – jak sama nazwa wskazuje – ta forma przemocy dotyka drugiej osoby ze względu na jej płeć. Stanowi dowód przekonania o wyższości jednej płci nad wydaje nam się, ze temat dotyczy jedynie sposobu traktowania kobiet przez męską część społeczeństwa. Niekoniecznie jednak musi tak być. Przemoc ta obejmuje również homofobię, transfobię i inne zjawiska ściśle związane z fałszywym poczuciem wyższości nad innymi ta niekoniecznie musi też być jedynie fizyczna. Może ona przybrać formę znęcania się pscyhicznego, zasiewając w ofierze głębokie poczucie braku własnej wartości, strachu i braku bezpieczeństwa. Złowieszczy krąg przemocy jest jeszcze trudniej opuścić, jeśli dotyka nas ona ze strony naszego partnera lub innej osoby, której ufamy. Tak właśnie jest w przypadku Pilar, bohaterki filmu “Moimi oczami”.Głęboko zakorzenione przekonaniaZakorzeniony od lat system patriarchalny sprawił, że kobiety postrzega się jako “słabszą płeć”.Choć termin ten nie występuje już w instytucjach, jego obraz nie zatarł się w naszym społeczeństwie. Nawet w dziełach sztuki i kinematografii pojawia się motyw mężczyzny – bohatera i księcia na białym koniu ratującego bezbronne i słabe kobiety. Czasami z kolei pojawia się motyw femme fatale, która zyskując nieco siły, wyrządza krzywdę i opanowuje ją często to, co kobiece wiąże się z tym, co złe. Jeżeli chodzi o siłę, odwagę, doskonałość – określane są mianem męstwa. Na takich filarach zbudowano całe nasze społeczeństwo. Nikt nie pytał o ich zasadność i o to, czy założenia te są prawdziwe. Tak właśnie w filmie “Moimi oczami” własna matka Pilar mówi, że kobieta nic nie znaczy bez mężczyzny – i to nawet wiedząc o tym, jakie traktowanie spotyka jej córkę. Nakłania ją do powrotu argumentując, że taka jest jej uczęszczający razem z Antonio na terapię również nie zastanawiają się nad powagą swoich czynów. To oni przecież pracują, przynoszą do domu pieniądze i dlatego właśnie ich żony są zobowiązane wypełniać obowiązki domowe. Muszą to robić w pełnej uległości i bez słowa występujący w filmie “Moimi oczami” stanowią nic innego jak efekt wielopokoleniowego wychowania w duchu szowinizmu. W ich domach to matki i siostry miały usługiwać i musiały robić wszystko, czego mężczyźni sobie oczami – ewolucja kobietyZ biegiem czasu kobiecie udało się przepchnąć łokciami do świata pracy i w taki sposób chociaż do pewnego stopnia osiągnąć swoją niezależność. To z kolei wiąże się z nieco lepszym podziałem obowiązków między obojga partnerów. Bardzo trudno jest jednak zmienić sposób myślenia ludzi przekazywany z pokolenia na bardzo wyraźnie widziała to na przykładzie swojej własnej rodziny. Jej matka starając się być wzorową panią domu, wykonywała wszystkie swoje obowiązki domowe z wielką pieczołowitością. Co więcej, wzięła ślub kościelny, urodziła dzieci i zajmowała się nimi w siostra Ana z kolei wykazuje krytyczne nastawienie do tego modelu społecznego. Widząc cierpienie i niesprawiedliwość, jakie spotykają jej własną siostrę i błędy swojego zmarłego już ojca, buduje zdrowy, równy związek ze swoim Any reprezentuje nowe pokolenie mężczyzn. Chętnie pomaga on w wykonywaniu obowiązków domowych i traktuje swoją kobietę z szacunkiem, jak równą sobie. Wszystko to stanowi silny kontrast dla postawy matki oraz dla cierpienia Pilar, całkowicie pozbawionej poczucia własnej wartości i pewności siebie. Nie jest ona w stanie wyobrazić sobie swojego życia bez i determinacjaDzięki pracy w muzeum, Pilar odkrywa, że sztuka stanowi dla niej drogę ucieczki, ukojenia i nadziei. Kobieta zaczyna interesować się robieniem postępów w tej dziedzinie. W końcu zaczyna marzyć o rozwoju i pojawiają się u niej odkryciem, jakiego Pilar dokonuje w muzeum są jej współpracowniczki. Stanowią grupę kobiet tak odmiennych, o rozmaitych marzeniach i celach. Jedna rzecz je łączy – są niezależne. Kobiety te bardziej przypominają Anę. Mają bardziej lub mniej stabilne związki, niektóre rozmawiają z mężczyznami przez internet… Co jednak jest u nich wspólne to fakt, że żyją swoim życiem, bez uzależniania się od jakiegokolwiek dzieło kinematografiiIcíar Bollaín w mistrzowski sposób ukazuje ewolucję kobiety w świecie opanowanym przez skorodowany patriarchat. Każda postać w jej filmie przedstawia jedną odrębną rzeczywistość. Grupa wsparcia terapeutycznego dla mężczyzn z kolei stanowi niezwykle realistyczny obraz męskiego szowinizmu niestety tak obecnego w naszym społeczeństwie. Mężczyźni w tej grupie nie rozumieją, że kobiety nie są ich własnością.“Moimi oczami” nie pozostawia niedopowiedzeń. Przedstawia wszystkie aspekty okrutnej rzeczywistości, jaką jest przemoc wobec kobiet w społeczeństwie, w którym machismo przekazano nam w zinstytucjonalizowanym spadku. Pani reżyser nie zapomina też o cichej ofierze przemocy jaką jest syn Pilar i Antonio. Ukazuje również długotrwałe konsekwencje, jakie maltretowanie wywarło na drugiej strony, film daje nam też nadzieję. Pokazuje, że coś w świecie się zmieniło – kobiety zaczynają przyjmować nowe role. Męskość przestaje być tak szablonowa a mężczyźni zaczynają płakać. Zachodzą zmiany…Film “Moimi oczami” porusza temat tak trudny i zasługujący na naszą uwagę, że z całą pewnością możemy go polecić.“Niech nic nas nie definiuje. Oby nic nas nie wiązało. Niech wolność będzie naszą własną esencją.” -Simone de Beauvoir-To może Cię zainteresować ... Nie tylko mężczyźni wykorzystują dzieci seksualnie. Również przedszkolanki, nauczycielki i... matki. Niemiecka telewizja publkczna ARD poruszyła ten temat w filmie dokumentalnym "Mamo, przestań!". Axel miał 8 lat, gdy matka zaczęła wykorzystywać go seksualnie. Zabierała go do łóżka i zmuszała do uprawiania z nią seksu. Andreę spotkał podobny los. Wychowywała się bez ojca. Tęsknotę matki za zbliżeniem fizycznym musiała zaspokajać jej córka. Jeśli odmawiała, matka stosowała przemoc. W filmie Andrea niejednokrotnie powtarza, że to, do czego ją zmuszano, było dla niej ohydne; że często zbierało jej się na wymioty i że "nawet teraz trudno mi wyrazić słowami, co wtedy czułam". Sponiewierana lalka jak sponiewierane życie Andrei Dopiero w okresie dojrzewania Andrea zaczęła się przeciwstawiać żądaniom matki. Nie tylko mężczyźni W filmie Stefanie N. Linke "Mamo, przestań!" Axel i Andrea po raz pierwszy mówią publicznie o swych przeżyciach z dzieciństwa, a psychoterapeutki o tym, że dzieci są wykorzystywane seksualnie nie tylko przez mężczyzn. Również przez przedszkolanki, nauczycielki jak i opiekunki do dzieci, a niekiedy, tak jak Axel i Andrea, przez własne matki. Film jest wstrząsający, lecz jednocześnie zaskakujący, ponieważ w publicznym postrzeganiu kobiety są zwykle ofiarami przemocy seksualnej, a nie sprawcami. "To tak jakby matka zabiła własne dziecko" Axel i Andrea mówią o tym, że żyją jakby na dwóch płaszczyznach, że czują się winni i wstydzą się tego. Opowiadają jak troskliwość matki wobec dziecka przeradza się w przemoc - również seksualną. Jak to, co przeżyli, wyparli z pamięci i jak te straszne doświadczenia uderzyły w nich po wielu latach ze zdwojoną siłą; jak ich to paraliżuje i niszczy. Linke nie oszczędza swych bohaterów, tak jak oni sami nie oszczędzają widzów wypowiadając to, co jeszcze do niedawna wymykało się językowi; co było niewerbalne. Beztroskie dzieciństwo. O takim Axel mógł jedynie marzyć Axel, najstarszy syn, wychowuje się w "porządnej religijnej rodzinie". Jego rodzice angażują się w parafii, co niedzielę chodzą z dziećmi do kościoła. Matka śpiewa w chórze. Jednak po każdym następnym porodzie popada w coraz głębszą depresję. Ojciec zaczyna ją zdradzać. Ta sytuacja odbija się jeszcze bardziej na synu. - Ona mnie zniszczyła - mówi Axel i dodaje - To tak jakby matka zabiła własne dziecko. Życie w wiecznym strachu Najgorsze było dla Andrei sam na sam z matką w łazience Andrea opowiada w filmie, że za każdym razem popadała w panikę, gdy były z matką same w łazience. Od dwunastu lat chodzi na terapię, ale dopiero rok temu pokonała wstyd i opowiedziała, co przeżyła. Dla dobra filmu zgodziła się na zwolnienie terapeutki z obowiązku zachowania tajemnicy lekarskiej. Zarówno ona, jak i inna specjalistka, analizują w filmie to, co zostało powiedziane przez obu pokrzywdzonych. Dzięki temu film zyskuje jeszcze bardziej na autentyczności. Bezgraniczna władza rodzicielska Matka grozi Andrei, że umieści ją w Domu Dziecka, jeżeli córka nie podporządkuje się jej woli. Również tym, że "zostawi mnie samą, zamknie drzwi na klucz i pójdzie sobie". To było dla niej najstraszniejsze. - Wolałam to wszystko znosić, tylko żeby mnie tylko nie opuściła - wyznaje po latach ofiara. Axel i Andrea dali w filmie do zrozumienia, że pomimo krzywd, jakich doznali ze strony swych matek, nadal je kochają. Pomimo strachu, obrzydzenia, wściekłości i bezsilności. Iwona D. Metzner red. odp. Bartosz Dudek

filmy o przemocy w domu